Η Ευρωζώνη τον τρέμει - Οι Ιταλοί τον ψηφίζουν

asimbibastos news

Το κίνημά του ξεκίνησε από το Διαδίκτυο το 2008. Η επιρροή του στα πολιτικά πράγματα καθιερώθηκε κατά τη διάρκεια μιας αυθόρμητης συμμετοχής στην περίφημη «V-Day» που παρέπεμπε στο «Β όπως Βεντέτα», με μία όμως μεγάλη διαφορά. Το «V-Day» προέρχεται από το «Vaffanculo-Day», που σημαίνει «η ημέρα του να πά' να γ...τε». 

Πρόκειται για μια κραυγή απόρριψης των ισχυρών, των λαμόγιων και των βαρόνων της εξουσίας που λεηλάτησαν τον πλούτο της Ιταλίας. Δεν είναι πολιτικός, αλλά κωμικός ηθοποιός. Είναι σαρξ εκ της σαρκός της μεγάλης μικρομεσαίας μάζας της χερσονήσου των Απενίνων. Λέγεται Μπέπε Γκρίλο και έχει κάνει την Ευρωζώνη να τρέμει στη σκέψη και μόνο ότι μπορεί να κερδίσει από 15% έως 20% στις εκλογές, το κόμμα του να είναι τρίτο ή ακόμη και δεύτερο, και να διαθέτει στην Κάτω Βουλή από 80 έως 100 βουλευτές, με αποτέλεσμα να είναι ο απόλυτος ρυθμιστής.

Υπόσχεται κατώτατο μισθό 1.000 ευρώ, εγγυημένο από το Κράτος. Υπόσχεται υψηλές συντάξεις, αλλά και σύνταξη για όλους στα 60. Απαιτεί να εγκαταλείψουν την πολιτική σκηνή όλα τα πολιτικά πρόσωπα που συμμετείχαν στο μεγάλο «πάρτι». Επιθυμεί να επιβάλει έλεγχο σε όλους όσοι άμεσα ή έμμεσα συμμετείχαν σε δημόσιες δαπάνες. Με λίγα λόγια, ο Μπέπε Γκρίλο, ο οποίος ήρθε από το πουθενά, εκφράζει την πλήρη απαξίωση που αισθάνονται εκατομμύρια Ιταλοί για το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Στην προεκλογική του εκστρατεία δεν ακολούθησε την πάγια τακτική που εφαρμόζουν οι πολιτικοί στην Ιταλία εδώ και δεκαετίες. Προτίμησε την αμεσότητα του Διαδικτύου και τη διεισδυτικότητα του Facebook και του Twitter. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Ο Γκρίλο είναι «πολιτικό παιδί» του Ίντερνετ.

Απευθύνεται στους νέους, στους οργισμένους, στους νέους παρίες μιας κοινωνίας σε παρακμή, στους αγανακτισμένους αλλά και σε όσους δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Η πολιτική του επιρροή δεν είναι μεγαλύτερη -όπως θα περίμενε κανείς- στον ιταλικό Νότο, που υποφέρει περισσότερο. Αντίθετα, ο πολιτικός του λόγος, αν όχι η πολιτική του κραυγή, απευθύνεται σε όλη την κοινωνία, από το Τορίνο έως το Παλέρμο.

Η Ευρωζώνη και τα ηγετικά της στελέχη ανησυχούν για την έκβαση αυτών των εκλογών. Δεν είναι μόνο το φάντασμα του Μπερλουσκόνι που πλανάται απειλητικά πάνω από την Ιταλική Χερσόνησο, μηρυκάζοντας κατά διαστήματα την «italexit» από το ευρώ. Είναι και τα μεγάλα ποσοστά που -δημοσκοπικά τουλάχιστον- κερδίζει ο Μπέπε Γκρίλο, ο οποίος διακατέχεται από πνεύμα αντιευρωπαϊσμού. Η συμπεριφορά του Γκρίλο δεν ανταποκρίνεται στον «politically correct» λόγο των αντιπάλων του.



Είναι αθυρόστομος, σαρωτικός, ισοπεδωτικός και ανατρεπτικός. Δεν είναι αριστερός ούτε και ακροδεξιός. Υπόσχεται πολλά και, βεβαίως, δεν είναι τεχνοκράτης. Κάνει τους Ιταλούς να ονειρεύονται, αλλά είναι αντισυστημικός. Οι καγκελαρίες της Ευρώπης τον θεωρούν τον πλέον αντισυστημικό πολιτικό αυτήν τη στιγμή από τα Ουράλια έως τον Ατλαντικό. Δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας που τους απασχολεί και τους φοβίζει. Είναι η έκφραση του Μπέπε Γκρίλο όταν μιλά για την πολιτική παρακμή και τους πολιτικούς-απατεώνες που κάνει τους καθώς πρέπει πολιτικούς κύκλους της Ευρώπης να αναλογίζονται με τρόμο τις συνέπειες που θα έχει στα ευρωπαϊκά πολιτικά συστήματα αυτή η απαξίωση των πολιτικών και της πολιτικής.

Το βιογραφικό του Μπέπε Γκρίλο

«Όταν ήμουν νεαρός έκανα μια διαφήμιση, αλλά αργότερα κατάλαβα ορισμένα πράγματα για τις διαφημίσεις. Λίγα χρονιά μετά τα έβαλα με τους πολιτικούς, διότι τα πράγματα πηγαίναν άσχημα, αλλά αργότερα κατάλαβα ορισμένα πράγματα για την πολιτική, και πιο συγκεκριμένα ότι η πολίτικη ελέγχεται από την οικονομία. Λίγα χρονιά μετά άρχισα μια παράσταση καταστρέφοντας έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, αλλά τώρα καταλαβαίνω ορισμένα πράγματα για το Διαδίκτυο, και πιο συγκεκριμένα ότι το Διαδίκτυο αποτελεί τη μοναδική μας σωτηρία».

(Μπέπε Γκρίλο, από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Tutto il Grillo che conta)

Ο 65χρονος Μπέπε Γκρίλο (Beppe Grillo, πλήρες όνομα Giuseppe Piero Grillo, γεννημένος στη Σαβινιόνε, κοντά στη Γένοβα, στις 21 Ιουλίου 1948) είναι Ιταλός κωμικός και ηθοποιός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, καθώς επίσης μπλόγκερ και σχολιαστής.

Το ξεκίνημα της καριέρας του 

Κάτοχος διπλώματος λογιστικής και κωμικός του οποίου το ταλέντο ανακαλύφθηκε, σχεδόν τυχαία, κατά τη διάρκεια μιας πρόβας, ενώ αυτοσχεδίαζε έναν μονόλογο. Δύο εβδομάδες μετά εμφανίζεται για πρώτη φορά στην τηλεόραση, με πρωτοβουλία του Pippo Baudo, o οποίος τον ανακάλυψε και τον προώθησε μεταξύ του 1977 και του 1978, στην πολυθεματική τηλεοπτική εκπομπή «Secondo voi». Το 1979 ακολούθησαν νέες εμφανίσεις στην εκπομπή του Enzo Trapani «Luna Park», καθώς και στο «Fantastico».

Το 1978 διευθύνει μαζί με τη Stefania Casini, τη Maria Giovanna Elmi και τον Vittorio Salvetti το Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, όπου θα συμμετάσχει αργότερα με την ιδιότητα του κωμικού. Το 1980 καταδικάζεται σε ένα έτος και τρεις μήνες κάθειρξη με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από αμέλεια, καθότι θεωρήθηκε υπαίτιος για τον θάνατο δύο ενηλίκων και του παιδιού τους σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

Η δεκαετία του '80 

Η δεκαετία του ’80 σηματοδοτεί το αποκορύφωμα της επιτυχίας του, χάρη στις εκπομπές «Te la do io l'America» (1981) και «Te lo do io il Brasile» (1984), κατά τη διάρκεια των οποίων διηγείται τις εμπειρίες από τις επισκέψεις του στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στη Βραζιλία με ανέκδοτα και «πνευματώδεις λόγους» που έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό, τον τρόπο ζωής και τις ομορφιές αυτών των χωρών. Τα επόμενα χρόνια η δημοτικότητά του συνεχίζει να αυξάνεται με μία ακόμη εκπομπή, που βασίζεται πάντα σε προσωπικές του εμπειρίες («Grillometro» του 1985), και το 1986 ως πρωταγωνιστή σε διαφημιστικό σποτ γνωστής μάρκας γιαουρτιού. Με την πάροδο του χρόνου οι εμφανίσεις του χαρακτηρίζονται από όλο και περισσότερο έντονη δόση σάτιρας, σε μορφή όλο και περισσότερο άμεση και ακανθώδη. Το 1986, κατά τη διάρκεια μιας πολυθεματικής σαββατιάτικης εκπομπής, του «Fantastico 7», επιτίθεται με βαρείς υπαινιγμούς στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και στον Bettino Craxi -την εποχή εκείνη πρωθυπουργό της Ιταλίας-, ενέργεια η οποία του κόστισε την απομάκρυνσή του από τη δημόσια τηλεόραση.

«Το δείπνο στην Κίνα… ήταν παρόντες όλοι οι σοσιαλιστές μαζί με την αντιπροσωπεία και έτρωγαν… Κάποια στιγμή, ο Marfelli κάνει μια απίστευτη γκάφα. Καλεί τον Craxi και τον ρωτάει: "Να σου πω κάτι, αυτή η χωρά έχει ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους και είναι όλοι τους σοσιαλιστές;". Και ο Craxi του απαντάει: "Ναι, γιατί;". "Ε, τότε, εάν είναι όλοι τους σοσιαλιστές, ποιον κλέβουν;".»

(Beppe Grillo, μονόλογος κατά τη διάρκεια του έβδομου επεισοδίου της τηλεοπτικής εκπομπής «Fantastico 7», 15 Νοεμβρίου 1986).

Μεταξύ του 1982 και του 1988 εργάστηκε ως ηθοποιός σε 3 ταινίες, γυρισμένες από τον Luigi Comencini, τον Dino Risi και τον Francesco Laudadio.

H δεκαετία του '90 

«Kέρδισα 20 δικαστικούς αγώνες ενάντια στην Telecom, αποκαλώντας τους ληστές, κλέφτες και π.....ας γιους».

(Beppe Grillo)

Εμφανίσεις 

Θεατρικές Παραστάσεις 

• 1991: Buone Notizie
• 1995: Energia e Informazione[21]
• 1997: Cervello
• 1998: Apocalisse morbida (σε συνεργάσια με τον Giacinto Auriti)
• 2000: Time Out
• 2001: La grande trasformazione
• 2002-2003: Va tutto bene
• 2003-2004: Black out - Facciamo luce
• 2004-2005: BeppeGrillo.it (Διαθέσιμο και σε DVD)
• 2006: Incantesimi (Διαθέσιμο και σε DVD)
• 2007: Reset

Τηλεόραση 

Rai
• 1977-1978: Secondo voi
• 1979: Luna Park
• 1979: Fantastico
• 1981: Te la do io l'America (σε 6 επείσοδια)
• 1984: Te lo do io il Brasile (σε 6 επεισόδια)
• 1985: Grillometro
• 1986: Fantastico 7
• 1988: XXXVIII Festival della canzone italiana
• 1989: XXXIX Festival della canzone italiana
• 1993: Beppe Grillo Show (2 επεισόδια)

Telepiù
• 31 Δεκεμβρίου 1998: Primo Discorso all'Umanità
• 31 Δεκεμβρίου 1999: Secondo Discorso all'Umanità
• 31 Δεκεμβρίου 2000: Terzo Discorso all'Umanità
• 31 Δεκεμβρίου 2001: Quarto Discorso all'Umanità

Κινηματογράφος 
• Cercasi Gesù, σε σκηνοθεσία του Luigi Comencini (1982)
• Scemo di guerra, σε σκηνοθεσία του Dino Risi (1985)
• Topo Galileo, σε σκηνοθεσία του Francesco Laudadio (1988)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι 

• Το μπλογκ του Μπέπε Γκρίλο.

ΠΗΓΗ