Είναι κάτι στιγμές που λες... να ανοίξει η γή να με καταπιεί!

Είναι κάτι στιγμές που λες... να ανοίξει η γή να με καταπιεί! Αυτό ακριβώς ένοιωσα πριν λίγες μέρες έξω από το σπίτι μου και ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω.
Στο πεζοδρόμιό μας μένει ένα χρόνο τώρα ένας γατούλης. Μας ήρθε από μικρό γατάκι μες στο καταχείμωνο και όπως ήταν φυσικό φροντίσαμε να έχει φαΐ και νερό. Όχι κάτι ξεχωριστό, μα από ό,τι έχουμε εμείς του κατεβάζουμε και εκείνου σε μια χαρτοπετσέτα.
Έτσι έγινε και τις προάλλες. Μετά το μεσημεριανό ο γατούλης περίμενε στην πόρτα. Κατέβηκα και την στιγμή που του έβαζα να φάει ακούω πίσω μου μια φωνή.
''Κοίτα να δεις! Αυτοί ταΐζουν τα γατιά και εμείς ψάχνουμε τα σκουπίδια!''
 Γυρνάω αργά και διακριτικά να καταλάβω από πού μου ήρθε...
Ένα νεαρό ζευγάρι μπροστά στον κάδο των σκουπιδιών. Το αγόρι είχε μπει ο μισός μέσα και φαίνονταν μόνο τα πόδια του και η κοπέλα με το ένα χέρι στην μέση και το άλλο σε ένα παιδικό καροτσάκι κοίταγε αποσβολωμένη τον γάτο με γερμένο το κεφάλι.
Εγώ με κατεβασμένο το κεφάλι μπήκα ξανά στο σπίτι, έκλεισα την πόρτα και έμεινα τα κοιτάω την σκηνή πίσω από το τζάμι.
Τι είπε τώρα;
Τι κακό έκανα;
Ti ακριβώς ζήλεψε και κοιτάει τόση ώρα;
Μια χούφτα αποφάγια!
Μα τι να έκανα; Να έβγαζα ''χαρτοπετσετούλα'' για τους ανθρώπους; Όπου μπορείς να δώσεις εννοείται! Αλλά εδώ μιλάμε για μια χούφτα φαΐ! Δεν σώζει την κατάσταση! Χρειάζονται δραστικές λύσεις!
Ένοιωσα να με πνίγει το αδιέξοδο... και τότε μου ήρθε στο μυαλό ο στοίχος του Ποιητή από τους ''Ελεύθερους Πολιορκημένους''

''Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·

λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.''

''Αληθινές ιστορίες από την Ελλάδα της Κρίσης Νο 4''

  Ασυμβίβαστη Χ.