| Κυριακή 13 Απρίλη, 11πμ, Σύνταγμα (Ερμού) |
Μετά την ισοπέδωση κάθε εργασιακού δικαιώματος, μετά την καθιέρωση των νέων εργασιακών μοντέλων και συνθηκών μέσα από τα προγράμματα της "κοινωφελούς" εργασίας ενάντια στην οποία δίνονται συνεχείς αγώνες από τους εργαζόμενους-ανέργους, έρχεται να προστεθεί και η
κατάργηση κάθε είδους αργίας με μοναδικό σκοπό την αύξηση του κέρδους του κεφάλαιου και των αφεντικών.
Η Κυριακή 13 Απρίλη λοιπόν, αποτελεί ένα ακόμα σταθμό του σχεδίου κράτους κι αφεντικών για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Οι εργαζόμενοι στα εμπορικά καταστήματα καλούνται και πάλι κυριακάτικα για δουλειά, σύμφωνα με το νόμο που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2013. Και ήδη στο πρόσφατα ψηφισμένο πολυνομοσχέδιο προβλέπεται η “πειραματική” λειτουργία των καταστημάτων όλες τις Κυριακές σε τρεις περιοχές της χώρας, άρα πολύ σύντομα σε ολόκληρη την επικράτεια.
Τα ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές καθώς και τα «απελευθερωμένα» ωράρια σηματοδοτούν μια ξεκάθαρη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και στη ζωή μας, τμήμα της συνολικής επίθεσης που δέχεται ο κόσμος της τάξης μας.
Από την άλλη όμως η 13η Απρίλη αποτελεί κι ένα σταθμό στο συνολικό μας αγώνα, με την από τα κάτω οργάνωσή μας μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς, την ταξική αλληλεγγύη, το σπάσιμο του φόβου και της εργοδοτικής τρομοκρατίας, την επίμονη, συντονισμένη και συλλογική αντίστασή μας, για την ανάσχεση της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου και την επικράτηση των εργατικών μας συμφερόντων.
Στο «πεδίο μάχης της Κυριακής», πέρα από τα αφεντικά με τις ξεκάθαρες στοχεύσεις τους και τους εργαζόμενους με τις όποιες αντιστάσεις τους που αναμφίβολα θα πρέπει να ενισχυθούν, βρίσκεται και το λεγόμενο καταναλωτικό κοινό η στάση του οποίου δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως ουδέτερη.
Τα ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές καθώς και τα «απελευθερωμένα» ωράρια σηματοδοτούν μια ξεκάθαρη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και στη ζωή μας, τμήμα της συνολικής επίθεσης που δέχεται ο κόσμος της τάξης μας.
Από την άλλη όμως η 13η Απρίλη αποτελεί κι ένα σταθμό στο συνολικό μας αγώνα, με την από τα κάτω οργάνωσή μας μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς, την ταξική αλληλεγγύη, το σπάσιμο του φόβου και της εργοδοτικής τρομοκρατίας, την επίμονη, συντονισμένη και συλλογική αντίστασή μας, για την ανάσχεση της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου και την επικράτηση των εργατικών μας συμφερόντων.
Στο «πεδίο μάχης της Κυριακής», πέρα από τα αφεντικά με τις ξεκάθαρες στοχεύσεις τους και τους εργαζόμενους με τις όποιες αντιστάσεις τους που αναμφίβολα θα πρέπει να ενισχυθούν, βρίσκεται και το λεγόμενο καταναλωτικό κοινό η στάση του οποίου δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως ουδέτερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου