ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΟΥΚΡΑΝΙΚΩΝ

του Γαβριήλ Πελεκίδη

[Σ.σ.: Τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἔχει γραφῆ τὸν Ἰανουάριο γιὰ ἐνημέρωση τῶν σπιθιστῶν ἀλλὰ γιὰ διαφόρους λόγους δὲν εἶχε ἀναρτηθῆ στὴν ἰστοσελίδα μας. Οἱ πρόσφατες ἐξελίξεις ὅμως ἐπέβαλαν πιεστικῶς τὴν δημοσίευσή του καὶ γι’ αὐτὸ μετὰ ἀπὸ σύντομη ἐπικαιροποίησή του ἀποστέλλεται γιὰ ἀνάρτηση]

Ἡ ἵδρυσις καὶ διατήρησις τῆς Οὐκρανίας ὡς ἀνεξαρτήτου κράτους ἀπετέλεσε ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ κλειδιὰ τῆς ἀμερικανικῆς καὶ γερμανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καὶ ταὐτοχρόνως ἕνα βασικὸ ἐμπόδιο στὴν προσπάθεια τῆς Ρωσίας γιὰ ἀνασύσταση ἑνὸς ἐκτεταμμένου κράτους μετὰ τὴν πτώση τοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος. Ἡ ὕπαρξις ἑνὸς ἀνεξαρτήτου οὐκρανικοῦ κράτους στερεῖ τὴν Ρωσία ἀπὸ τὴν κυριαρχία ἐπὶ τοῦ Εὐξείνου Πόντου, ἐνθαῤῥύνει τὴν ἀπομάκρυνση τῶν τέως σοβιετικῶν δημοκρατιῶν τοῦ Καυκάσου, τῆς στερεῖ τὶς δυνατότητες ἐξόδου στὴν Μεσόγειο καὶ τὴν στραγγαλίζει, δεδομένης τῆς κυριαρχίας τῆς Τουρκίας στὸν Βόσπορο καὶ τὴν ἀπώλεια λιμένων στὴν Βαλτικὴ. Ἐπίσης μειώνει ἀποφασιστικῶς τὶς γεωστρατηγικὲς ἐπιλογὲς τῆς Ρωσίας, τὴν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν Εὐρώπη ἀλλὰ καὶ τὸ ὅραμα μιᾶς πανσλαβικῆς ἡγεμονίας καὶ ταὐτοχρόνως τὴν περιορίζει στὴν πρὸς ἀνατολικώτερον ἐπέκταση ὅπου θὰ ἐμπλέκετο σὲ ἀντιδικίες μὲ μη σλαβικοὺς πληθυσμούς. Ἡ ἀνεξάρτητη Οὐκρανία -καὶ πολὺ περισσότερο ἡ ἐχθρικὴ πρὸς τὴ Ρωσία- εἶναι, λοιπὸν, καθοριστικῆς γεωστρατηγικῆς σημασίας γιὰ τὶς ΗΠΑ καὶ τὴν Γερμανία ἐκ τῶν ὁποίων οἱ μὲν πρῶτες δὲν θέλουν τὴν ἀνασύσταση ὁποιασδήποτε μορφῆς ρωσικῆς αὐτοκρατορίας, ἡ δὲ δεύτερη ἐπιθυμεῖ νὰ παγιώσῃ τὴν οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ κυριαρχία της ἐπὶ τῶν κεντροευρωπαϊκῶν καὶ βαλτικῶν χωρῶν ἀλλὰ καὶ τῶν χωρῶν τῆς πάλαι ποτὲ Αὐστροουγγρικῆς αὐτοκρατορίας, οἱ ὁποῖες ὅμως ἔχουν ἔντονη σλαβικὴ πληθυσμιακὴ σύνθεση.

Ἤδη ἀπὸ τὸν Ἰούνιο τοῦ 1996 ὁ ἀμερικανὸς Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν δήλωνε ὅτι ἡ σημασία που εἶχε ἡ Οὐκρανία ὡς ἀνεξάρτητη χώρα γιὰ τὴν ἀσφαλεια καὶ τὴ σταθερότητα ὁλοκλήρου τῆς Εὐρώπης ἦτο ἀναμφισβητήτως μεγάλη. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ ἰδίου ἔτους ὁ γερμανὸς καγκελάριος -ὁ ὁποῖος, εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, ὄχι ἀνιδιοτελῶς προσέφερε ἀμέριστη συμπαράσταση στὸν τότε κυρίαρχο τῆς ρωσικῆς πολιτικῆς Γιέλτσιν- ὑπερακοντίζοντας τὶς ἀμερικανικὲς ἐπιδιώξεις ἐξέφραζε τὴ ἄποψη ὅτι κανεὶς πλέον δὲν μποροῦσε νὰ ἀμφισβητήσῃ τὴν σταθερὴ θέση τῆς Οὐκρανίας στὴν Εὐρώπη καὶ ὅτι κανεὶς πλέον δὲν θὰ ἦτο ἰκανὸς νὰ ἀμφισβητησῃ τὴν ἀνεξαρτησία καὶ τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα της. Τὶς ἴδιες ἀκριβῶς ἀπόψεις ὑπεστήριζε καὶ ὁ γνωστὸς καὶ πολὺς Σόϊμπλε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ἀκόμη ποὺ ἐφέρετο ὡς ὁ κατ’ ἐξοχὴν δελφῖνος τοῦ γερμανοῦ καγκελαρίου Κολ. Αὐτὲς οἱ ἐξελίξεις ὅμως δὲν θὰ μποροῦσαν παρὰ ἐν καιρῷ νὰ προκαλέσουν τὶς ἔντονες ἀντιδράσεις τῆς Ρωσίας. Ἰδιαιτέρως δε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ που ἕνας ἰσχυρὸς πολιτικὸς ἡγέτης ὅπως ὁ Ποῦτιν -ὁ ὁποῖος καλλιεργεῖ ἐπιμελῶς τὴν ἐμβληματική του εἰκόνα- προσπαθεῖ νὰ δώσει στὴν χώρα τὴν παλαιὰ ἰσχὺ καὶ αἴγλη της, τὸ οὐκρανικὸ πρόβλημα ἀπασχολεῖ τὴν ρωσικὴ πολιτικὴ σὰν ἕνα κατ’ ἐξοχὴν κρίσιμο θέμα. Καὶ μάλιστα γιὰ τὴν Ρωσία ἔχει τόση μεγάλη σημασία ὥστε  χάριν αὐτοῦ νὰ εἶναι διατεθειμένη νὰ κλονίσῃ τὰ θεμέλια τῶν μεταπολεμικῶν γεωπολιτικῶν διευθετήσεων. Ἐντὸς αὐτῶν τῶν πλαισίων ἐντάσσεται καὶ ἡ πρόσφατη δήλωση τοῦ Πούτιν στὴν ὁποία περιέχονται ἔμμεσες ἀπειλὲς πρὸς τὴν ΕΕ καὶ τὶς ΗΠΑ ἀναφορικῶς πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο. Δήλωσε λίγο πολὺ ὅτι ἡ ἐπέμβασις τῶν δυτικῶν ἰμπεριαλιστικῶν μητροπόλεων στὴν Οὐκρανία, ἡ ὁποία δυνάμει τῶν συνθηκῶν διανομῆς τῶν μεταπολεμικῶν ἀγορῶν ἐνετάχθη στὴ σοβιετικὴ σφαῖρα ἐπιῤῥοῆς ὡς τμῆμα τῆς τότε ΕΣΣΔ, θὰ εἶχε σὰν ἰσοδύναμό της τὴ ἐπέμβαση τῆς Ρωσίας στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν Κύπρο. Δὲν γνωρίζουμε ὡς ποιὸ σημεῖο ἡ Ρωσία εἶναι ἀποφασισμένη ἢ μπορεῖ νὰ τραβήξῃ τὸ σκοινὶ καὶ τὶ ἀνταλλάγματα μπορεῖ νὰ λάβῃ προκειμένου νὰ ὑποχωρήσῃ ἀπὸ μία τέτοια ἐπέμβαση στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Κύπρου. Αὐτὸ ὅμως που πρέπει νὰ θεωροῦμε βέβαιο εἶναι ὅτι οἱ ΗΠΑ χάριν τῆς ἐδραιώσεως τῶν θέσεών της στὴν Οὐκρανία μελετοῦν ἀκόμα καὶ τὸ ἐνδεχόμενο ἀλλαγῆς τῶν συμφωνιῶν που διεμόρφωσαν τὸν μεταπολεμικὸ κόσμο.

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοὐλάχιστον που ὁ Ἄρης Βελουχιώτης ἀμφισβήτησε τὴν θέση τῆς πατρίδος μας στὴν ἀναδιανομὴ τῆς Ὑφηλίου διὰ τῶν συνθηκῶν τοῦ 1943 καὶ μετέπειτα, ἀρνούμενος τὴν νομιμὀτητα τῶν ἐφαρμοστικῶν συμφωνιῶν Καζέρτας καὶ Βάρκιζας, τὸ ἑλληνικὸ λαϊκὸ δημοκρατικὸ κίνημα, ἐθεώρησε τὸ ζήτημα τῆς οὐδετερότητος τῆς χώρας σὰν ἕνα ἐκ τῶν κυριάρχων ἐθνικῶν θεμάτων. Στὴν 12η Ὁλομέλεια ὁ Ζαχαριάδης παρόλο που εἶχε ἐν τῷ μεταξὺ ἀποκηρύξει τὸν Ἄρη ἔθεσε ἐπὶ τάπητος τὸ αἴτημα τῆς οὐδετερότητος μὲ τὴν πραγματικὰ πολιτικῶς εὐφυῆ καὶ θαῤῥαλέα θεωρία του περὶ τῶν δύο πόλων. Τὸ αἴτημα τῆς οὐδετερότητος τῆς χώρας ἐπανέφερε στὴν ἐπιφάνεια καὶ συντηρεῖ στὶς μέρες μας τὸ Κίνημά μας μὲ τὴν πρόσφατη ὁμιλία τοῦ Ἱδρυτοῦ του στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν. Τὸ Κίνημά μας ἐξ ἄλλου στὸ πρόγραμμά του Α’ Συνεδρίου του ἔχει υἱοθετήσει τὴν ἀνάπτυξη ἰσοτίμων οἰκονομικῶν σχέσεων μὲ ὅλες τὶς χῶρες. Ἡ ἀντιμνημονιακὴ μας στάση προσβλέπει αὐτόχρημα καὶ στὴν ἐξυπηρέτηση αὐτοῦ τοῦ αἰτήματος δεδομένου ὅτι διὰ τῶν μνημονίων ἀπαγορεύονται οἱ ἐλεύθερες οἰκονομικὲς σχέσεις τῆς χώρας οἱ ὁποῖες δυνητικῶς θὰ ἔθεταν σὲ ἀμφισβήτηση τὴν κηδεμονία της ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἐπικυριάρχους ἐνῶ ἐμεῖς εἴμαστε ὑπὲρ τῆς ἰσοτίμου οἰκονομικῆς συνεργασίας μὲ ὅλες τὶς χῶρες καὶ λαούς.   

Σ’ αὐτὴν τὴν πολιτικὴ συγκυρία ὁ ἑλληνικὸς λαὸς πρέπει νὰ σταθῇ ἰδιαιτέρως προσεκτικὸς ὥστε νὰ μὴν ὑποστῇ μία ἐπανάληψη τῶν ὀρλοφικῶν. Στὶς μέρες μας ἔχουμε γίνει θεατὲς ἐξεγέρσεων σὲ ὅλη τὴν Μεσόγειο που δὲν προωθοῦν στὴν πραγματικότητα τὰ συμφέροντα τῶν ἐξεγειρομένων λαῶν ἀλλὰ τὰ γεωστρατηγικὰ παιχνίδια τῶν ἰμπεριαλιστικῶν δυνάμεων.  Πρέπει ἐπομένως νὰ ὑποστηρίζονται ἐκεῖνες οἱ κινητοποιήσεις καὶ μὀνο στὸ βαθμὸ που εὐθέως στρέφονται κατὰ τῆς μνημονιακῆς ὑποτελείας. Ἡ ρωσικὴ πολιτικὴ πιθανὸν νὰ ἔχῃ τὴν ἰκανότητα νὰ προκαλέσῃ γιὰ ἀντιπερισπασμὸ μια ἀνάλογη «ἀραβικὴ ἄνοιξη» στὴν Ἑλλάδα. Στὴν περίπτωση αὐτὴ πιθανὸν μία εὐνοϊκὴ κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἦττον γιὰ τὴν Ρωσία διευθέτησις τοῦ οὐκρανικοῦ ζητήματος νὰ προκαλέσῃ τὴν ἐγκατάλειψη μίας τυχὸν «ἑλληνικῆς ἀνοίξεως» στὸ ἐκδικητικὸ μένος τῶν συμμάχων - ἐπικυριάρχων της. Τόσο τὰ ὀρλωφικά γεγονότα, ὅσο καὶ ἡ ἀψυχολόγητη, ἀνθελληνικὴ καὶ ἀντιμαρξιστικὴ βοήθεια τοῦ Λένιν στὸν Κεμαλ Ἀτατούρκ ἀλλὰ καὶ ἡ εὐκολία μὲ τὴν ὁποία ὁ Στάλιν μὲ ἕνα ἁπλὸ σημείωμα ἐγκατέλειψε τὴ χώρα μας στὸ δυτικὸ στρατόπεδο, καθὼς καὶ ὅλες οἱ μεταπολεμικὲς ἐξελίξεις πρέπει νὰ μᾶς καταστήσουν προσεκτικοὺς καὶ ἐπιφυλακτικούς ἀλλὰ συνάμα καὶ ἀποφασιστικῶς προσηλωμένους στὸ αἴτημα τῆς οὐδετερότητος. Τὸ αἴτημα τῆς οὐδετερότητος δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ἰδεολογικοὺς ἁπλῶς προσανατολισμοὺς ἀλλὰ ἀποτελεῖ ἀδήριτη ἀνάγκη καὶ ὅρο ἐθνικῆς ἐπιβιώσεως.  Ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ μας πρέπει νὰ διακρίνεται ἀπὸ τὴν διορατικότητα, τὴν περίσκεψη, τὴν σοβαρότητα, τὴν ψυχραιμία καὶ τὴν εὐελιξία οὕτως ὥστε νὰ μὴν συνθλιβῇ ἡ χώρα ὑπὸ τὸ βάρος τῶν ἀνταγωνισμῶν τῶν μεγάλων ἰμπεριαλιστικῶν δυνάμεων.  Ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς Τουρκίας μεταπολεμικῶς χαρακτηρίζεται ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀρετὲς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔχῃ κατορθωσῃ νὰ μὴν ἐμπλακῇ σὲ περιπέτειες μὲ τὴν Ρωσία ἀλλὰ ταὐτοχρόνως νὰ διατηρῇ μία σχετικὴ αὐτονομία ἀπὸ τὶς ΗΠΑ χάριν τῶν μακροπροθέσμων ἐθνικῶν της συμφερόντων. Ἡ Ἑλλὰς διὰ τῆς πολιτικῆς τῆς τυφλῆς καὶ ἄκριτης ὑποταγῆς στὰ ὑπερατλαντικὰ κελεύσματα τὸ μόνο που ἐπέτυχε εἶναι νὰ βρίσκεται συνεχῶς μὲ τὴν πλάτη στὸν τοῖχο καὶ ὑπὸ τὴν δαμόκλειο σπάθη τῆς ἐπεκτατικῆς πολιτικῆς τῶν γειτόνων της. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἄστοργος ἔναντι τῶν ἑλληνικῶν ἐθνικῶν συμφερόντων πολιτικὴ τῆς ὑπερατλαντικῆς ὑπερδυνάμεως θέτει διαρκῶς ἀπὸ τοῦ τέλους τοῦ παγκοσμίου πολέμου διλήμματα καὶ μᾶς ὑποχρεώνει νὰ ἐπιλέγουμε μεταξὺ τοῦ ἐθνικοῦ καὶ τοῦ συμμαχικοῦ συμφέροντος. Ἡ κοντόφθαλμη αὐτὴ πολιτικὴ τῶν ΗΠΑ ἔχει φέρει σὲ ἀντίθεση τὸν ἑλληνικὸ λαὸ καὶ τὸν ἀμερικανικὸ παράγοντα σὲ κρίσιμα γιὰ μᾶς ἐθνικὰ ζητήματα ὅπως τὸ κυπριακὸ, τὸ μακεδονικὸ καὶ τὸ βορειοηπερωτικό. Ἀποτέλεσμα τῆς ἐγωϊστικῆς καὶ ἀνιστόριτης ἀμερικανικῆς πολιτικῆς εἶναι νὰ ἐκλαμβάνεται ἡ δικαιολογημένη ἀγανάκτηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ὡς στεῖρος ἀντιαμερικανισμὸς. Ἔχουν δηλαδὴ οἱ μεταπολεμικὲς ἑλληνικὲς κυβερνήσεις καταφέρει μὲ τὴν ἐθνικῶς μειοδοτικὴ καὶ ἀκρίτως ὑποτακτικὴ πολιτική τους τὸ ἀντίθετο ἀκριβῶς ἀποτέλεσμα ἀπὸ αὐτὸ που ἡ θεωρία τῶν δύο πόλων ἐπεδίωκε πρὸς ὄφελος τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων. Τὸ αἴτημα λοιπὸν τῆς οὐδετερὀτητος  καθίσταται πολιτικὸ sine qua non τῆς ἐθνικῆς μας ἐπιβιώσεως.

Οὐδετερότης ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι παθητικἠ. Ἡ Οὐδετερότης εἶναι μία ἐνεργητικὴ πολιτικὴ τὴν ὁποία καλούμεθα νὰ ἐπιβάλλουμε καὶ νὰ διατηρήσουμε πανσθενεί καὶ παντοιοτρόπως. Στὸν ἀναδυόμενο σημερινὸ κόσμο ἡ θεωρία πλέον τῶν δύο πόλων πρέπει νὰ ἀναδιατυπωθῇ καὶ νὰ λάβῃ ὑπ’ ὄψιν της τὴν ἐμφάνιση νέων παγκοσμίως ἰσχυρῶν γεωστρατηγικῶν παικτῶν καὶ ἀξόνων. Δὲν θὰ εἶναι ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε ὅτι ἡ κατάληξη τῆς οὐκρανικῆς κρίσεως θὰ διαμορφώση τὴν τελικὴ διατύπωση. Πρὸς τὸ παρὸν ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῶν δυνάμεων που συμμερίζονται τὶς ἐνστάσεις τοῦ Ἄρη, τὶς σκοπιμότητες τοῦ Ζαχαριάδη καὶ τὶς ἀπόψεις τοῦ Μίκη μπορεῖ νὰ χαραχθῇ δημιουργικὰ καὶ δυναμικὰ μὲ βάσει τὶς διατυπώσεις τῆς Ἱδρυτικῆς μας διακυρήξεως, τοῦ προγράμματος τοῦ Α’ Συνεδρίου καὶ τὴν ὁμιλία τοῦ Μίκη στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν.

Ἐπανερχόμενοι στὸ ἀρχικὸ θέμα τοῦ ἄρθρου μας διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἀμερικανικὴ πολιτικὴ ἀνεμείχθη στὴν Οὐκρανία γιὰ νὰ περιορίσῃ καὶ ἐν τέλει νὰ ἐλέγξῃ τὴν ὁλοένα αὐξανόμενη ἰσχὺ τῆς Ρωσίας. Ὅμως στὴν οὐκρανικὴ σκακιέρα προσετέθη καὶ ἕτερος στρατηγικὸς παίκτης, ἡ Γερμανία καὶ ἕνας νέος γεωστρατηγιὸς ἄξων, ὁ ἄξων Γερμανίας-Πολωνίας καὶ ἀπὸ τὴν παρέμβαση αὐτὴ περιεπλάκη ἡ κατάστασις. Ἔτσι ἀφ’ ἑνὸς μὲν οἱ ΗΠΑ σταθερὰ ἐπιδιώκουν τὴν ἀπόσπαση τοῦ Κιέβου ἀπὸ τὴν ἐπιῤῥοὴ τῆς Μόσχας, ἀφ’ ἑτέρου δε αἰσθάνονται –κι ἂν δὲν τὸ αἰσθάνονται τότε ὁ πολιτικὴ τους θὰ ἦταν κοντόφθαλμη καὶ ἀδικαιολογήτως ὑπεροπτική-  στὸ σβέρκο τους τὴν ἀνάσα τῆς γερμανικῆς ἐπεκτάσεως. Ἡ γερμανικὴ πολιτικὴ συγκροτεῖται πάνω σὲ τρία σταθερὰ στοιχεῖα: α) στὴν ἀνάγκη τους νὰ περιορίσουν τὴν ἄνοδο τῆς Ρωσίας ἡ ὁποία πιθανὸν νὰ ἔθετε ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὴν μελλοντικῶς ἀναμενομένη γερμανικὴ ἡγεμονία ἐπὶ τῆς Εὐρώπης, β) στὴν ἀνάγκη της νὰ μὴν καταστῇ ἡ Ρωσία πόλος πρὸς τὸν ὁποῖο μποροῦν νὰ προσβλέπουν οἱ σλαβικοὶ πληθυσμοὶ τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Βαλκανικῆς καὶ γ) στὴν ἀνάγκη συνεχοῦς καὶ ἀσφαλοῦς ἐνεργειακῆς τροφοδοσίας. Ἡ Γερμανία διαθέτει βεβαίως μία ἀκμάζουσα βιομηχανία πλὴν ὅμως δὲν διαθέτει ἰκανοὺς νὰ τὴν στηρίξουν ἐνεργειακοὺς πόρους. Εἶναι ὡς ἐκ τούτου ἐξηρτημένη ἐνεργειακῶς. Ἡ ἀσφαλὴς τροφοδοσία της ἀπὸ τοὺς διερχομένους ἐκ τῆς Οὐκρανίας ἀγωγοὺς φυσικοῦ ἀερίου εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαία γι’ αὐτὴν. Εἶναι ἐπίσης ἀναγκαία καὶ ἡ πρόσβασή της στὶς ἐνεργειακὲς πηγὲς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Ἡ γερμανικὴ χρηματιστικὴ ὀλιγαρχία προπολεμικῶς ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ β’ παγκοσμίου πολέμου εἶχε ὑφάνει ἕνα διευρωπαϊκὸ δίκτυο ταξικῶν συνεργασιῶν. Ἀνατολικῶς εἶχε ὑπὸ τὴν ἐπιῤῥοὴ της τὴν τουρκικὴ ἄρχουσα τάξη, δυτικῶς εἶχε ἰσχυρὲς διασυνδέσεις μὲ μεγάλες μερίδες τοῦ γαλλικοῦ χρηματιστικοῦ κεφαλαίου (ἐκεῖνες τὶς ὁποῖες ἐξέφρασε ὁ στρατηγὸς Πεταίν) ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν λεγομένων μικρῶν καπιταλιστικων χωρῶν (Βέλγιο, Ὀλλανδία, Λουξεμβούργου κλπ). Στὴν Ἰσπανία εἶχε δεσμοὺς αἴματος μὲ τὸ φρανκικὸ καθεστὼς στὴν ἐπιβολὴ τοῦ ὁποίου εἶχε συντελέσει ἡ γερμανικὴ βοήθεια. Στὴν Βαλκανικὴ εἶχε ἐξασφαλίσει τὴν συμμαχία τῆς ἀρχούσης τάξεως τῶν χωρῶν τῆς πρώην Αὐστροουγγρικῆς Αὐτοκρατορίας. Στὴν Ἑλλάδα ἐκτὸς ἀπὸ τὶς παραδοσιακὲς διασυνδέσεις της δημιουργησε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς  κατοχῆς καὶ νέες στενὲς σχέσεις μὲ μερίδες τῆς ἀστικῆς τάξεως. Ὅλες αὐτὲς οἱ δομὲς συμμαχιῶν τῆς γερμανικῆς χρηματιστικῆς ὀλιγαρχίας μετὰ τὴν πτώση τοῦ Γ’ Ράϊχ προσεχώρησαν στὴν ἀμερικανικὴ δικαιοδοσία αὐτούσιες. Ἡ ἀμερικανικὴ πολιτικὴ τὶς ἀπεδέχθη ἀσμένως καὶ (ὅσο ἡ Γερμανία παρέμενε διαιρεμένη καὶ ἀδύναμη νὰ ἀποτελέσῃ δύναμη ἀμφισβητοῦσα τὴν ἀμερικανικὴ μονοκρατορία) ἐξυπηρετεῖτο ἀπὸ αὐτὲς τὶς προσμετροῦσε δὲ μετὰ τῶν ἀμερικανικῶν δομῶν συμμαχίας. Οἱ δομὲς ὅμως αὐτὲς δὲν ἔπαψαν νὰ ὑφίστανται παρὰ τὶς ἐπιμέρους ὀσμωσεις. Ἡ δημιουργία τους ἄλλωστε ἐδράζετο ἐπὶ οἰκονομικῆς βάσεως. Ἡ ἀναγέννησις τῆς γερμανικῆς ἰμπεριαλιστικῆς πολιτικῆς ἰσχύος μέσω τῆς οικονομικῆς ἐπιβολῆς ἀνεκάλεσε αὐτὲς τὶς ἤδη ὑφιστάμενες δομὲς καὶ τὶς συνάθροισε μὲ νέες. Ἔτσι, παραδείγματος χάριν, στὴν Κροατία γιὰ νὰ διαμελίσουν τὴν Γιουγκοσλαβία χρησιμοποιήθηκαν οἱ Οὐστάσι, στὴν Ἑλλάδα γόνοι οἰκογενειῶν δοσιλόγων ἀνεῤῥιχήθησαν σὲ ὑπουργικοὺς θώκους ὡς τοποτηρητὲς τῶν μνημονίων κλπ. Ἐξ ἄλλου τὀσο στὴν Οὐκρανία ὅσο καὶ στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες χῶρες παρουσιάστηκε φαινόμενο ἀνόδου ναζιστικῶν μορφωμάτων. Ἡ ἀνάκληση τῶν δομῶν αὐτῶν στὴν οὐσία ἀποδυναμώνει τὴν ἀπρόσκοπτη ἄσκηση τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς.

Ὁ ἔλεγχος τῆς εὐρασίας ἀπετέλεσε τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ἀμερικανικῆς μονοκρατορίας καὶ ἡ ἀνάδυσις εὐρωπαϊκῆς δυνάμεως ἰκανῆς νὰ τὴν ἀνταγωνισθῇ ὑφίσταται ὡς μόνιμος φόβος της.  Ἂν καὶ οἱ αρχικοὶ σχεδιασμοὶ τῆς ἀμερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ἀπέβλεπαν μέσω τῆς γαλλογερμανικῆς συμμαχίας (τὸ πρόπλασμα τῆς ΕΟΚ) καὶ ὑπὸ τὴν ὑψηλὴ ἐποπτεία τῆς Μ. Βρεττανίας, τὴν ἐπιτήρηση καὶ πειθάχηση τῆς Γερμανίας καὶ τὴν πρόσδεση της στὸ ἅρμα της, ἐν τούτοις μακροπροθέσμως ἀπέτυχε μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν δημιουργηθῇ μιὰ εὐρωπαϊκὴ Γερμανία ἀλλ’ ἀντιθέτως ἡ Εὐρώπη ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς ΕΕ βαθμιαίως ἔτεινε νὰ καταστῇ Εὐρώπη τῆς Γερμανίας. Ἡ ἀντίδρασις τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς στὴν ἐξάπλωση καὶ ἐνδυνάμωση τῆς γερμανικῆς ἐπιῤῥοῆς ἐξεφράσθη διὰ τῆς ἐκπαραθυρώσεως ἀπὸ τὸ ΔΝΤ τοῦ Στρὸς Σκαν ὁ ὁποῖος κατέστη ὕποπτος ὡς ὑπηρέτης τοῦ γαλλογερμανικοῦ ἄξονος καὶ τὴν ἀντικατάστασή του ἀπὸ τὴν φίλᾳ προσκειμένη Λαγκάρντ. Ἐξ ἄλλου κατόρθωσε μέσω τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος – ἀμερικανοῦ ὑπηκόου, εἰρήσθω ἐν παρόδῳ - νὰ εἰσέλθῃ τὸ ἐλεγχόμενο ἀπὸ τὶς ΗΠΑ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο ὡς ἐκ τῶν ῥυθμιστικῶν παραγόντων στὴν ΕΕ καὶ τὴν εὐρωζώνη.

Μετὰ τὴν κατάῤῥευση τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως οἱ ἀρχιτέκτονες τῆς ἀμερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς κατενόησαν ὅτι ἡ ἀμερικανικὴ παγκόσμια μονοκρατορία δὲν θὰ μποροῦσε νὰ διατηρηθῇ ἐπ’ ἄπειρον καὶ ὅτι κινδύνευε ἀπὸ μία παγκόσμια συμμαχία ἐναντίον της. Προσάρμοσαν τὰ σχέδιά τους ἔτσι ὥστε μὲ ἐπιμέρους διευθετήσεις καὶ μὲ ἕνα παγκόσμιο πλέγμα συμμαχιῶν καὶ οἰκονομικῶν συνεταιρισμῶν νὰ διατηρηθῇ ἡ ἀμερικανικὴ παγκόσμια ἡγεμονία διαχεομἐνη. Ἔτσι στοχεύουν νὰ μὴν ἀναδυθῇ καμμία ἡγεμονεύουσα δύναμη στὴν περιοχὴ τῆς εὐρασίας δηλαδὴ νὰ χρησιμοποιήσουν τὴν Γαλλία καὶ τὴν Βρεττανία γιὰ νὰ περιορίσουν τὴν ἀνερχόμενη δύναμη τῆς Γερμανίας ἀπὸ τὴ μιὰ καὶ κυρίως νὰ ἀποτρέψουν τὴν ἀνασύσταση τῆς ρωσικῆς αὐτοκρατορίας ἡ ὁποία σὲ συνεργσία μὲ τὴν Κίνα θὰ ἔθετε ἐν κινδύνῳ τὴν ἀμερικανικὴ ὑπεροχή. Ἡ τελικὴ ἔκβαση τῆς οὐκρανικῆς κρίσεως θὰ σηματοδοτήσῃ μία νέα παγκόσμια διευθέτηση πραγμάτων. Ὁ κόσμος τῆς Γιάλτας πιθανότατα νὰ εἶναι παρελθὸν καὶ ὅλες οἱ δυνάμεις προετοιμάζονται γιὰ τὶς νέες ἐξελίξεις. Ἡ κρίσιμη ποσότης εἶναι ἡ ἀποφασιστικότης τῆς ρωσικῆς ἡγεσίας. Οἱ ὑφιστάμενες προπολεμικὲς συμμαχίες δὲν ἀποκλείεται νὰ ἀνασυσταθοῦν. Διὰ τοῦ συμφώνου Ρίπεντροφ-Μολότωφ ἡ γερμανικὴ σφαῖρα ἐπιῤῥοῆς ἀπέκτησε κοινὰ σύνορα μὲ τὴν ρωσική. Ὁ τυχὸν διαμελισμὸς τῆς Οὐκρανίας θὰ ἐπαναλάβῃ αὐτὸ τὸ φαινόμενο ἂν ἡ Ἀμερικὴ δὲν ἀποκτήσῃ τὸν πλήρη ἔλεγχο τῆς περιοχῆς κάτι που ὡς φαίνεται δὲν εἶναι διατεθειμένη νὰ δεχθῇ ἡ Ρωσία. Δὲν πρέπει δε νὰ διαφεύγῃ τῆς προσοχῆς μας ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ ἡ Ρωσία σοβαρὰ καὶ ἀποφασιστικὰ ἀναζητεῖ στρατιωτικὲς βάσεις στὴν, ὑπὸ ἀναμφισβήτητη μέχρι σήμερα ἀμερικανικὴ ἡγεμονία, Λατινικὴ Ἀμερική.    

Αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι χαράσουν τὴν ἀμερικανικὴ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ἤδη ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας μετασοβιετικὴ περίοδο εἶχαν θέσει ὡς ἔσχατο χρονικὸ σημεῖο περιελεύσεως τῆς Οὐκρανίας ὑπὸ ἀμερικανικὸ ἔλεγχο τὸ ἔτος 2015. Φαίνεται ὅμως ὅτι οἱ ΗΠΑ ἔχασαν τὸ timing διότι οἱ ρῶσοι μέσω ἐξαγωγῶν κεφαλαίων καὶ φυσικοῦ ἀερίου πρόλαβαν νὰ ἀποκτήσουν ἐρείσματα στὴν Μ. Βρεττανία καὶ τὴν Γερμανία. Ἡ Γαλλία ἐξ ἄλλου κυριαρχεῖται ἀπὸ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι μπορεῖ νὰ ἔχῃ ἀνεξάρτητη ἐξωτερικὴ πολιτικὴ καὶ διατηρεῖ μία σχετικῶς φιλορωσικὴ στάση. Καθίσταται δυσχερὴς λοιπὸν μία ἀμερικανικὴ στρατιωτικὴ παρέμβαση στὴν Οὐκρανία μέσω τοῦ ΝΑΤΟ, ἀπροκάλυπτη δὲ στρατιωτικὴ ἐπέμβαση τῶν ΗΠΑ θὰ τὶς ἔθετε ἀπέναντι στὶς ἀντιδράσεις τῆς παγκοσμίου κοινῆς γνώμης καὶ τὴν ἀπροθυμία τῶν εὐρωπαίων συμμάχων τους. Ἡ κατάληψις τῆς Κριμαίας θὰ δώσῃ στὴν Ρωσία τὸ πλεονέκτημα τῆς πρωτοβουλίας τῶν κινήσεων. Ὅμως θὰ ἦτο ἀδικαιολόγητος αὐταπάτη νὰ θεωρήσουμε ὅτι ἡ κρίση αὐτὴ θὰ τελειώσῃ γρήγορα καὶ εὔκολα μὲ τὴν ἐπικράτηση ἑνὸς ἐκ τῶν ἐμπλεκομένων. Ὁ ἔλεγχος τῆς Οὐκρανίας στὸ παρὸν στάδιο ἀποτελεῖ τὸ πλέον κομβικὸ ἀπὸ γεωστρατηγικῆς ἀπόψεως σημεῖο τοῦ πλανήτη. Ἡ περιέλευσις τῆς χώρας αὐτῆς σὲ ἀμερικανικὸ ἔλεγχο θὰ ἐπιτρέψῃ στὶς ΗΠΑ νὰ πραγματοποιήσουν ὅλους τοὺς γεωστρατηγικοὺς στόχους τους παγκοσμίως καὶ θὰ διαμορφώσουν γιὰ ὁλόκληρη ἱστορικὴ περίοδο ἕνα πλέγμα συμφωνιῶν διευθετήσεως ὑπὸ ἀμερικανικὴ ἡγεμονία τῶν παγκοσμίων ἐξελίξεων. Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἡ Ρωσία θὰ περιορισθῇ στὸ ρόλο μίας ἀσιατικῆς κυρίως περιφερειακῆς δυνάμεως. Ἀντιθέτως ἡ ἐπικράτησις τῆς Ρωσίας στὴν οὐκρανικὴ κρίση θὰ τῆς ἐπιτρέψῃ νὰ ἔχει ἐλπίδες γιὰ ἀνασύσταση τῆς αὐτοκρατορίας της καὶ γιὰ συσπείρωση τῶν σλαβικῶν πληθυσμῶν τῆς Εὐρώπης καὶ τῶν Βαλκανίων. Ἡ Γερμανία ἐξ ἄλλου διεκδικεῖ τὴν ἀνάδειξή της σὲ κυρίαρχη εὐρωπαϊκὴ δύναμη καὶ ἐπιδιώκει τὴν ἀπρόσκοπτη ἐνεργειακή της τροφοδοσία. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Ομπάμα δείχνει μία διστακτικότητα δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἐξαπατᾶ. Καμμία ἐκ τῶν ἐμπλεκομένων δυνάμεων δὲν ἔχει περιθώριο νὰ ὑποχωρήσῃ. Ἂν ἡ  ἀποφασιστικότης τους νὰ ὑπερασπισθοῦν τὰ συμφέροντά τους διατηρήσῃ μία κοχλάζουσα καὶ κυμαινομένη ἰσοῤῥοπία τρόμου στὴν περιοχὴ ἴσως νὰ προκαλέσῃ σειρὰ ἐκατέρωθεν ἀντιπερισπασμῶν ἀνὰ τὴν Ὑφήλιο καὶ τελικῶς τὴν Νέα Παγκόσμια Διευθέτηση ἡ ὁποία θὰ ἀντικαταστήσῃ τὶς ῥυθμίσεις τῶν μεταπολεμικῶν συμφωνιῶν.  Αὐτὸ ὅμως θὰ χρειασθῇ μία μεγάλη χρονικὴ περίοδο προστριβῶν, ἀντιπαραθέσεων, μετακινήσεων καὶ διαπλοκῶν. Ἡ ἀμερικανικη πολιτικὴ τοὐλάχιστον ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 εἶχε ὑφάνει ἕνα δίκτυο ὀργανωτικὸ, οἰκονομικὸ καὶ πολιτικὸ προκειμένου νὰ σύρει τὴν Οὐκρανία στὴν σφαῖρα ἐπιῤῥοῆς της. Μπορεῖ τὸ ξήλωμα ἑνὸς πουλόβερ νὰ ἀπαιτῇ λιγώτερο χρόνο ἀπὸ ὅτι τὸ πλέξιμό του, δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ ξηλωθῇ σὲ ἕνα δευτερόλεπτο. Ἡ οὐκρανικὴ κρίσις λοιπὸν δὲν πρόκειται νὰ λήξῃ συντόμως οὔτε ἄνευ συνεπειῶν.

Στὴν δίνη τοῦ oὐκρανικου κυκεῶνος πρόκειται νὰ παρασυρθοῦν σχεδὸν ὅλες οἱ χῶρες τῆς Υφηλίου. Οἱ πλέον κοντινὲς ὅμως χῶρες θὰ τὴν βιώσουν δραματικώτερoν. Στὴν χώρα μας δύο στρατηγικὲς πρόκειται νὰ συγκρουσθοῦν: ἐκείνη τῶν μνημονίων καὶ τῆς ἐθνικῆς ὑποτελείας καὶ ἐκείνη τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ λαϊκου κινήματος. Ἡ πρώτη ἐξ αὐτῶν ὑποφέρει ἀπὸ τὶς ἀντιθέσεις τῆς ἀμερικανικῆς καὶ τῆς γερμανικῆς ἐπιῤῥοῆς. Ἀπὸ τὶς ἀντιθέσεις δηλαδὴ τῶν ἀμερικανικῶν καὶ γερμανικῶν ἰμπεριαλιστικῶν συμφερόντων. Οἱ φιλογερμανικὲς δομὲς οἱ ὁποῖες εἶχαν ἀναπτυχθῇ, ὅπως σὲ προηγούμενη παράγραφο ἔχουμε περιγράψει, τείνουν νὰ αὐτονομηθοῦν ἀπὸ τὶς ἀμερικανικὲς ἐπιδιώξεις καὶ νὰ ἐπιβάλουν τὴν γερμανικὴ ἡγεμονία στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας. Ἡ Ἑλλὰς κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει μετατραπῆ σὲ πεδίο ἀντιπαραθέσεως τῶν δύο αὐτῶν ἰμπεριαλιστικῶν χωρῶν. Τὰ διάφορα σκάνδαλα (ἐξοπλιστικᾶ, τραπεζικὰ κλπ) ἀφοροῦν τὴν οἰκονομικὴ πρόσδεση τῆς χώρας στὸ ἅρμα τῆς Γερμανίας καὶ τὴν σφοδροτάτη ἀντίδραση τῶν ΗΠΑ. Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι ἡ στάση τοῦ συστήματος ἐξουσίας ἀπέναντι στὸ οὐκρανικὸ ζήτημα καθορίζεται ὄχι ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἔθνους καὶ τοῦ λαοῦ ἀλλὰ ἀπὸ τὴν κατὰ καιροὺς κατίσχυση τὼν πολιτικῶν δυνάμεων οἱ ὁποῖες πρόσκεινται στὸν ἕνα ἀπὸ τοὺς δύο ἀντιπαρατιθεμένους πόλους τῶν ἰμπεριαλιστικῶν αὐτῶν δυνάμεων.

Ὅμως θὰ εἶναι κοντόφθαλμη ἡ παραγνώρισις τῶν ἐθνικολαϊκῶν δυνάμεων. Ὁσημέραι, ἔστω καὶ ἂν ἀκόμα δὲν ἔχει ἀναπτυχθῆ ἕνα νέο ἐθνικοαπελευθερωτικὸ μέτωπο, θὰ ἀναδύεται ἡ ἀνάγκη τῆς ἀνεξάρτητου ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, τῆς οὐδετερότητος καὶ τῆς ἀναπτύξεως ἰσοτίμων σχέσεων μὲ ὅλες τὶς χῶρες. Μπορεῖ ὁ Μίκης καὶ τὸ Κίνημά μας νὰ μὴν ἔχουν ἀκόμα πετύχει τοὺς στόχους τους, ὅμως ἔχουν ἐναργῶς προδιαγράψει αὐτὸ που σὲ λίγο ὅλοι θὰ ἀναγνωρίσουν σὰν ἀναπόφευκτη ἱστορικῶς ἀναγκαιότητα. Μία ἐθνικῶς ἀνεξάρτητη ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τὴν ὁποία θὰ υἱοθετήσῃ τὸ λαϊκὸ δημοκρατικὸ μέτωπο ἡ συγκρότηση τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ στατηγικὸ μας στόχο θὰ ἐπιδιώξῃ: α) νὰ χρησιμοποιήσῃ τὸν ρωσικὸ παράγοντα γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθῇ ἡ τουρκικὴ ἀπειλὴ καὶ νὰ μετριασθοῦν οἱ πιέσεις ἀπὸ τοὺς βορείους γείτονές μας, β) νὰ ἀξιοποιήσῃ τὶς ἀμερικανογερμανικὲς ἀντιθέσεις γιὰ νὰ προστατευθοῦμε ἀπὸ τὴν γερμανικὴ ληστρικὴ ἐπιβουλὴ καὶ νὰ μετριασθῇ ἡ ἀμερικανικὴ ἐπικυριαρχία, γ) νὰ ἀξιοποιήσουμε τὸν ἀμερικανικὸ παράγοντα ὥστε νὰ μὴν κινδυνεύσουμε ἀπὸ τυχὸν παλινδρομίσεις τῆς Ρωσίας καὶ δ) νὰ ἀξιοποιήσουμε τὶς σχέσεις συνεργασίας μὲ Κίνα, Ινδία καὶ ‘Ιράν. Βεβαίως ὁποιαδήποτε κίνησις ἐξωτερικῆς πολιτικῆς πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἐπαρκεῖς ἐγγυήσεις γιὰ τὴν τήρηση ὅσων συμφωνηθοῦν. Οἱ συγκυρίες δὲν εἶναι μόνο ἀρνητικές. Ἡ ἀμερικανικὴ πολιτικὴ ἔχει κάνει ἕνα σοβαρὸ λάθος. Ἔχει ὑποτιμήσῃ τὸν ῥόλο που μπορεῖ ἡ Ἑλλὰς νὰ διαδραματίσῃ καὶ ἔχει ὑπερτιμήσει τὸ ρόλο τῆς Τουρκίας ἡ ὁποία εἶναι μία παραδοσιακὰ φιλογερμανικὴ χώρα. Ἐκεῖνοι ποὺ χαράζουν τὴν ἀμερικανικὴ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ἐσφαλμένως ὑποτιμοῦν τὴν χώρα μας λόγω τῆς πληθυσμιακῆς της καταστάσεως καὶ τοῦ οἰκονομικοῦ μεγέθους της ἀφ’ ἑνὸς καὶ λὀγω τῆς αἰχμαλωσίας της ἐντὸς τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τῆς ΕΕ ἀφ’ ἑτέρου. Τὰ νομίσματα ὅμως ἔχουν δύο ὄψεις. 

Δύο εἶναι οἱ ἄμεσες κινήσεις που πρέπει νὰ κάνῃ ἡ χώρα μας: α) ἄμεση ἀνακήρυξη τῆς ΑΟΖ καὶ β) νὰ ἀπαιτήσῃ τὴν ἄμεση ἀποχώρηση τῶν τουρκικῶν στρατευμάτων ἀπὸ τὴν Κύπρο. Ἂν οἱ «σὐμμαχοι» δὲν τὸ δεχθοῦν τότε ἡ Ἑλλὰς νὰ θέσῃ βέτο σὲ ὁποιαδήποτε ἀπόφαση τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τῆς ΕΕ γιὰ ἐπέμβαση στὴν Οὐκρανία καὶ τὴν Κριμαία καὶ ὁποιαδήποτε κύρωση κατὰ τῆς Ρωσίας. Ἐπειδὴ ὅμως τὰ συστημικὰ κόμματα καὶ ἡ κατοχικὴ κυβέρνηση τίποτα ἀπὸ τἂ δύο δὲν πρόκειται νὰ πράξουν, μέχρι τὴν συγκρότηση τοῦ Μετώπου που τὸ Κίνημά μας προτείνει, σύνθημά μας πρεπει νὰ εἶναι: «κανένας Ἕλληνας στρατιώτης στὴν Οὐκρανία καὶ τὴν Κριμαία, καμμία ἀνάμειξις τῆς χώρας μας στὴν οὐκρανικὴ κρίση».

 ΠΗΓΗ